Οι Κινέζοι κατασκεύασαν νοσοκομείο 1000 κλινών σε 8 μέρες. Τόσο ακριβώς χρειάστηκε και ο εργολάβος που κατασκευάζει την αποχέτευση της Σουρωτής για να σκάψει 100 μέτρα στην κεντρική πλατεία, να τοποθετήσει τους αγωγούς και να τους σκεπάσει. Για αποκατάσταση του οδοστρώματος, ούτε λόγος. Έμεινε μια λωρίδα κατά μήκος του δρόμου σκεπασμένη πρόχειρα με αμμοχάλικο που όταν βρέχει το παρασέρνει το νερό και όταν στεγνώνει γεμίζει την περιοχή με σκόνη.
Χρόνια τώρα, το πρόβλημα με τα δημόσια έργα παραμένει άλυτο. Δεν μιλάμε μόνο για τις πρωτοφανείς καθυστερήσεις (35 ή 38 χρόνια έχει που ξεκίνησε το μετρό της Θεσσαλονίκης και το μέλλον αβέβαιο). Μιλάμε και για τη διαδικασία της κατασκευής που γίνεται κατά πως εξυπηρετεί τον κατασκευαστή και περιφρονεί επιδεικτικά κατοίκους και περαστικούς και μέτρα ασφαλείας. Μιλάμε για στοιχειώδη έως και επικίνδυνη σήμανση που να προειδοποιεί και να προστατεύει οδηγούς και πεζούς. Μιλάμε για το σκάψε-σκέπασε στον ίδιο δρόμο από διαφορετικούς φορείς που δε σκέφτηκαν ποτέ να συντονίσουν τις δουλειές και τους χρόνους τους. Μιλάμε για το αποτέλεσμα, που είναι πρόχειρα μπαλώματα, λακκούβες και λοφάκια, με υλικά αμφίβολης ποιότητας και περιορισμένης αντοχής. Αν σ΄ όλα αυτά προσθέσει κανείς και το τεράστιο τελικό κόστος, το μεγαλύτερο συγκριτικά με άλλες, πλουσιότερες χώρες, τρανή απόδειξη της περιφρόνησης σε κάθε λογική και ηθική διαχείρισης του δημόσιου χρήματος.
Κάθε φορά που ταξιδεύω εκτός, ζηλεύω. Τους δρόμους χωρίς λακκούβες, την καθαριότητα, τα περιποιημένα πάρκα, όλες αυτές τις λεπτομέρειες που δείχνουν σεβασμό στους πολίτες και κάνουν την καθημερινότητά τους λειτουργική και όμορφη. Αλλά, κατά τα άλλα, όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες, αυτοί ζούσαν σε σπηλιές. Τρομάρα μας.
