ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΧΟΙΝΑΣ
Διαβάζοντας τα χρονογραφήματα του κ. Γιάννη Πολυράκη θαυμάζω τη διεισδυτικότητα της ματιάς του στα κοινωνικά δρώμενα και την περιρρέουσα κοινωνική φιλοσοφία. Έχει ένα ταλέντο να διαπερνάει τα κατεστημένα και τις αγκυλώσεις της καθημερινότητάς μας και με υψηλή ευκρίνεια να μας μεταφέρει πάνω στις ράγες μιας χαρούμενης και ανέμελης πορείας, που είχαμε πριν τον εκτροχιασμό μας. Γιατί ποιος αμφιβάλλει πλέον πως η ζωή μας μοιάζει καταπληκτικά με οδυνηρό εκτροχιασμό του τρένου του ονείρου, που μας ταξίδευε μέσα στα καταπράσινα λιβάδια κάτω από ένα καταγάλανο ουρανό με συνταξιδιώτη τον ήλιο τον ηλιάτορα της πατρίδας μας; Και η γοργοπαιχνιδομάτα η θάλασσα χαμογελούσε καθώς μας έβλεπε να ταξιδεύουνε χαρούμενοι και αναδεύονταν οι μυρωδιές της με τα αρώματα των αγριολούλουδων της εξοχής σε μια ένωση αρμονίας και αισθησιακής αποκάλυψης για τη δική μας ευχαρίστηση και ποιότητα ζωής. Όμως μάτι κακό μας είδε και μας ζήλεψε. Ο φθόνος αυτός ο ύπουλος, ο πικρός και κακομούτσουνος, που σαν σκουλήκι χωμένο μέσα στις σκοτεινές του τρύπες τρώει τις ψυχές, ήρθε και σκοτείνιασε τον ουρανό μας, μαράθηκαν τα αγριολούλουδά μας, έπαψαν να τραγουδούν τον έρωτα τα πουλιά της πατρίδας μας. Κάτι πρέπει να γίνει για να αλλάξουμε την κατάσταση. Ας ακούσουμε
τις φωνές των ανθρώπων που μπορούν ακόμη και βλέπουν και μας συμβουλεύουν να ακονίσουμε τις μνήμες μας, να θυμηθούμε τη συνταγή της γιαγιάς που έκανε τον ήλιο να ξεμπροστιάζει τα σύννεφα, το γιασεμί να συναγωνίζεται το αγιόκλημα, το αηδόνι να χλευάζει την καρακάξα. Είναι πολύτιμοι αυτοί οι άνθρωποι, που κρατούν γερά στη μνήμη
τους τις παραδόσεις, και μας επαναφέρουν επάνω στις ράγες της παράδοσης της χαράς και της ειρήνης και γυρνούν το διακόπτη για να φωτιστεί και πάλι το όνειρο, να ξεκινήσει και πάλι το τρένο της χαράς και της ειρήνης, να απολαμβάνουμε το ρακί με την ελιά, να βάζουμε την ταπεινή τη ρίγανη επάνω στην ώριμη ντομάτα του μπαξέ μας και να πιάνουμε το τραγούδι με το τρίτο ποτηράκι του κρασιού μας. Δεν χρειάζονται πολλά για να χτυπήσουμε την καμπάνα της ανάστασής μας. Να φρεσκάρουμε τις θύμησές μας χρειάζεται και να παρακαλέσουμε τον καμπανάρη να χτυπήσει γερά την καμπάνα, να την κοκκινίσει αν γίνεται και να μας δείξει καθαρά το δρόμο της επιστροφής. Ναι φίλε καμπανάρη. Χτύπα γερά και χαρούμενα την καμπάνα των χρονογραφημάτων σου, άφησε τη ματιά σου να περιδιαβεί στα σοκάκια της καθημερινότητάς μας, δες τις αγκυλώσεις στο σώμα της κοινωνίας μας, και σπάστες με τη γραφίδα της διεισδυτικής ματιάς σου, μπας και κινηθεί ο μηχανισμός, που είναι υπεύθυνος για την ομαλή μας πορεία.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ευχαριστούμε θερμά τον φίλο κ. Σχοινά για τα καλά του λόγια. Η αναγνώριση των αναγνωστών μας είναι για μας η πολυτιμότερη ανταμοιβή. Το ίδιο πρόθυμα, βέβαια, θα δημοσιεύσουμε και κάθε άλλη επιστολή που θα μας στείλετε με κριτική, σχόλια και προτάσεις που θα βοηθήσουν την ΑΠΟΨΗ να γίνει καλύτερη εφημερίδα.
