Πολλές φορές αντιλαμβανόμαστε το κίνητρο ως το μέσον που θα μας βοηθήσει να πιάσουμε τον στόχο μας. Έτσι πιστεύουμε ότι για να πετύχουμε το στόχο μας, θα πρέπει να είμαστε επαρκώς κινητοποιημένοι. Ετυμολογικά αν σκεφτεί κανείς την λέξη «κίνητρο» θα δει ότι μέσα της εμπεριέχει την λέξη «κίνηση». Κίνηση όμως προς τα πού; Χωρίς ξεκάθαρο τελικό προορισμό δεν μπορείς να ξέρεις ποτέ ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσεις. Τα ξημερώματα της 7ης Αυγούστου 1974, ένας Γάλλος σχοινοβάτης ονόματι Φιλίπ Πετίτ τοποθέτησε ένα σχοινί μεταξύ των δίδυμων Πύργων στην Αμερική και περπατούσε από τη μία άκρη έως την άλλη για 45 λεπτά, επαναλαμβάνοντας τη διαδρομή 8 φορές. Το πρόβλημα όμως για τον Γάλλο σχοινοβάτη δεν ήταν το περπάτημα πάνω σε ένα σχοινί. Το πρόβλημα που αντιμετώπιζε ήταν η ασφάλεια του κτιρίου. Πώς θα μπορούσε να κουβαλήσει 61 μέτρα σχοινί, βάρους 200 κιλών, σε ύψος 417 μέτρων και ολόκληρο το συνεργείο του, περνώντας απαρατήρητος από την ασφάλεια του πιο διάσημου οικοδομήματος της εποχής; Ακόμα και αν το κατάφερνε, πώς θα έδενε τις δύο άκρες του σχοινιού μεταξύ των δύο πύργων που απείχαν μεταξύ τους 42 μέτρα; Και όμως ο Φιλίπ πέρασε στην ιστορία ως ο άνθρωπος που διέπραξε το «καλλιτεχνικό έγκλημα του αιώνα».
Προφανώς ο Φιπιπ Πετίτ είναι μοναδικός και δε θα μπορούσα ούτε εγώ ούτε εσύ να πράξουμε το ίδιο. Αυτό όμως που μπορούμε να πάρουμε από την ιστορία του είναι ο τρόπος που σκέφτηκε για να πραγματοποιήσει το «απραγματοποίητο»: Σκέφτηκε χωρίς φόβο. Σκέφτηκε έξω από το κουτί. Αργότερα, δήλωσε ότι στα 18 του χρόνια καθώς περίμενε τη σειρά του στον οδοντίατρο, έπεσε στα χέρια του το περιοδικό με την κατασκευή των δίδυμων πύργων και με ένα μολύβι ένωσε τις δύο άκρες τους με μια γραμμή. Σκέφτηκε, ότι αν το σχεδιάσει καλά μπορεί να γίνει. Του πήρε 6 χρόνια μελέτης και χρειάστηκε να βγάλει πλαστή ταυτότητα ηλεκτρολόγου και δημοσιογράφου για να μάθει όλες τις κινήσεις και τις βάρδιες των ανδρών ασφαλείας. Όταν ρωτήθηκε για ποιο λόγο το έκανε, έδωσε την εξής απάντηση: «Όταν βλέπω ένα όμορφο σημείο, όπως οι δίδυμοι πύργοι, θέλω να βάλω το σχοινί μου ανάμεσα και να περπατήσω». Δεν το έκανε για τα λεφτά, ούτε για τη φήμη, αλλά παρακινούμενος από το ενδιαφέρον, τον ενθουσιασμό και την ικανοποίηση που θα λάμβανε από την πράξη του.
Γι’ αυτό είναι σκόπιμο, πριν επιχειρήσεις να φτάσεις κάπου, να σκεφτείς πρώτα καλά πώς θα μοιάζει το τέλος της διαδρομής. Θα σου κεντρίζει το ενδιαφέρον; Θα σε ενθουσιάζει; Θα σε ικανοποιεί;
Αν για παράδειγμα, καταφέρεις να αδυνατίσεις, ή να αποκτήσεις ένα γυμνασμένο σώμα ή να βελτιώσεις τους δείκτες υγείας σου, τι θα αλλάξει στη ζωή σου; Τι θα σου προσφέρει ένα αδύνατο σώμα το οποίο δεν μπορείς να έχεις σήμερα με τα παραπανίσια σου κιλά; Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνεις εάν με ένα μαγικό ραβδάκι σε μετατρέψω σε ότι ονειρεύεσαι να είσαι; Γιατί είναι τόσο σημαντική για σένα μια τέτοια αλλαγή;
Για να μπορέσεις λοιπόν να βρεις το κίνητρο σου, θα πρέπει πρώτα να βρεις τον προορισμό σου. Και για να βρεις τον προορισμό σου θα πρέπει να αποσυνδεθείς από το αίσθημα του φόβου, της αποτυχίας και των πιθανών εμποδίων που ενδέχεται να προκύψουν. Αν καταφέρεις κάτι τέτοιο τότε η σκέψη σου θα περάσει μέσα από την καρδιά σου. Αυτή θα σου δείξει τον δρόμο και θα σε κάνει επίμονο ως προς τον στόχο σου διότι, η αλλαγή πια, θα έχει νόημα και ουσία.
