Μεσόγειος, ανοιχτά του Κάβο Speranza I.
Άνοιξε τα φτερά κι άφησε το βραχάκι του. Πετάρισε, ψήλωσε προς τον ήλιο. Συνάντησε άλλους γλάρους, μα δε συνάντησε το φως. Χρώματα πολλά, πεταχτές πινελιές στο βαθύ γαλάζιο κάτωθέ του. Χρώματα κουρέλια, που ‘ντυναν μαύρα κορμιά και ψυχές κατράμι. Άλλες σκιρτούσαν ακόμα. Κι άλλες είχαν φτερουγίσει ψηλότερα απ’ αυτόν…
Μεσόγειος, ανοιχτά του Κάβο Speranza II.
«Έπιασε νύχτα στην έρημη ακτή, με την πρύμνη. Βουτήξαμε στο νερό μέχρι τη μέση για ν’ ανέβουμε. Την πλώρη του δεν την είδαμε. Δεν ξέραμε αν έγραφε «Ζωή» ή «Θάνατος», «Φως» ή «Έρεβος». Ποτέ δε μάθαμε τ’ όνομά του. Κι ίσαμε που χάθηκε και ξαναβρεθήκαμε στη θάλασσα, αυτή τη φορά ολόκροι, κρατούσαμε τη χάρτινη ελπίδα στον κόρφο μας ψηλά. Τσαλακωμένη, μα στεγνή κι ατόφια. Μετά έλιωσε, διαλύθηκε, όπως όλα τα χάρτινα στο νερό…»
Μεσόγειος, Ανοιχτά του Κάβο Speranza III.
«Κολυμπούσαμε με την οικογένεια κι άλλους πολλούς συγγενείς. Ήμαστε αρκετά μακριά απ’ την κοντινότερη ακτή. Δεν περίμενα να δω μέσ’ στο νερό ανθρώπους. Καθώς ανέβαινα από μια βουτιά στα βαθιά, είδα κορμιά ανθρώπινα. Πολλά κορμιά. Άλλα στην επιφάνεια να κουνιούνται με τρόπο που δεν είχα ξαναδεί, άλλα να μένουν ακίνητα εκεί, κάποια να τα λικνίζει το ρεύμα και να βυθίζονται αργά πλάι μου… Γεμάτος περιέργεια πλησίασα ένα απ’ τα ακίνητα στην επιφάνεια. Χέρια και πόδια απλωμένα. Έφτασα κοντά, το ακούμπησα με τη μύτη μου! Δε σάλεψε διόλου. Τα μάτια του, ορθάνοιχτα. Νόμιζα πως με κοιτούν, μα κατάλαβα ότι κοιτούσαν στο βυθό, στο πουθενά. Ένα βλέμμα… Τι να πω; Δεν είχα δει μάτια ανθρώπου από τόσο κοντά άλλη φορά. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ‘ναι τόσο τρομακτικά. Αυτά που έβλεπα από μακριά, πάνω σε πλεούμενα συνήθως, έμοιαζαν με τα δικά μας. Τούτη τη φορά δεν ήταν έτσι. Με τύλιξε μιαν αίσθηση θανάτου. Ήταν ο θάνατος γύρω μου, παντού! Αμέσως μάζεψα την οικογένεια και μ’ όλο το κοπάδι απομακρυνθήκαμε γρήγορα. Εμείς τα δελφίνια, δεν αντέχουμε τόση δυστυχία…»
Μεσόγειος, Ανοιχτά του Κάβο Speranza IV “
– Κέντρο, τους εντοπίσαμε. Στίγμα …………. Είμαστε περίπου μισό μίλι μακριά. – Κέντρο, μετράμε καμιά σαρανταριά στο νερό και άλλους 15 στο σκάφος. Ό,τι τέλος πάντως επιπλέει ακόμα. – Κέντρο, περισυλλέγουμε. Θα ενημερώσουμε σε λίγο για ακριβή αριθμό. Σκάφος βυθίστηκε ήδη. – Κέντρο, 53 και 3. Το ένα παιδάκι. Σκατά! Γύρω στα 4. Όχι μεγαλύτερο. Σκατά! Είναι δεν είναι σαν τη κόρη μου… – Κέντρο, από 53 ζώντες μια έγκυος. Φαίνεται καλά. Και τέσσερις τραυματίες, μάλλον κατάγματα. Παρέχουμε πρώτες βοήθειες. Ετοιμάστε υποδοχή. Και για πέντε στους σάκους…”
Μεσόγειος, μακριά από το Κάβο Speranza, V ή Ι
Εγώ! Ζω σ’ αυτό το Εγώ. Είναι το κουκούλι μου. Νιώθω γύρω μου μια καθόλου δημιουργική και απολύτως καταστροφική ασάφεια και μ’ ενοχλεί. Αισθάνομαι ότι με δουλεύουν και το καταπίνω. Όχι στη θεωρία, εκεί αντιστέκομαι. Στην πράξη όμως… Προφανώς έχω συνηθίσει. Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Δεν είναι φρέσκια, δεν ανήκει στην Πρώτη φορά Αριστερά με ολίγον από δεξιά ή ακροδεξιά, εγκολπωθείσα τον πάλαι ποτέ Πρώτη φορά Σοσιαλισμό. Κουλουβάχατα δηλαδή. Κάποιους από δαύτους, τους νιόφερτους, τους είχα ψηφίσει, όσο ακόμα ανήκαν αλλού. Επανέρχομαι στο ΕΓΩ. Εγώ λοιπόν δεν αισθάνομαι ότι έχω αλλάξει σε τίποτε, ίσως ωρίμασα, ίσως άρχισα και να σαπίζω. Αλλά παραμένω το ίδιο ακριβώς λαχανικό (για κάτι πιο σκεπτόμενο δεν με κόβω). Αυτοί μάλλον αλλάζουν κουστούμια (ή τα πετούν μαζί με τις γραβάτες και βγάζουν έξω τα πουκάμισα), αλλάζουν ονόματα, αλλάζουν διευθύνσεις. Πάντα όμως ξέρουν να μας κουλαντρίζουν, να μας μανιπουλάρουν, να μας διαιρούν. Και πάντα στ’ όνομα μιας ενότητας, που τον ορισμό της αγνοούν όλα τα δόκιμα λεξικά! Κι επειδή δεν είμαι μόνο εγώ λαχανικό, πετυχαίνουν πάντα αυτό που θέλουν. Προσπαθώ να καταλάβω. Τα περισσότερα που συμβαίνουν δεν τα καταλαβαίνω. Ακόμη κι αυτά, κάποιοι θεωρούν ότι κάνω ότι δεν τα καταλαβαίνω.
Speranza = Ελπίδα. Είναι φορές που αισθάνομαι άπελπις και μίζερος, μολονότι κανείς γλάρος δεν είδε τα κουρέλια μου να επιπλέουν στο βαθύ γαλάζιο, κανένας δε μ’ ανάγκασε να φύγω απ’ τον τόπο μου (τουλάχιστο όχι ακόμα), κανένα δελφίνι δεν αντίκρισε το σαρκίο μου να βυθίζεται αργά, κανένα περιπολικό της ακτοφυλακής δεν με συμπεριέλαβε στις αναφορές και τα στατιστικά του. Speranza = Ελπίδα. Γεννηθήτω…
