Το αυξημένο σάκχαρο, η αυξημένη χοληστερόλη και η υψηλή πίεση είναι τρεις από τους πιο επιβαρυντικούς παράγοντες στο καρδιαγγειακό σύστημα.
H δράση τους εκφυλίζει τις αρτηρίες κάνοντάς τες σκληρές και δύσκαμπτες, ενώ προοδευτικά δημιουργούνται αθηρωματικές πλάκες που οδηγούν σε στένωση. Η καρδιά αυξάνει περισσότερο την πίεση στην προσπάθειά της να τροφοδοτήσει το σώμα με φυσιολογική ροή αίματος από την στενωμένη αρτηρία. Αυτό μπορεί να προκαλέσει αποκόλληση της αθηρωματικής πλάκας με συνέπεια την απόφραξη μιας μικρότερης αρτηρίας που ακολουθεί. Ο Ferry Metaferry, ένα ερυθρό αιμοσφαίριο που μεταφέρει οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά βρίσκεται μποτιλιαρισμένος κάπου μέσα στις αρτηρίες και μας διηγείται την ιστορία του. Γ ε ι α ! Μ ε λ έ ν ε F e r r y Metaferry και ζω στο σώμα του παππού. Η μαμά μου η ερυθροποιητίνη και μπαμπάς μου ο μυελός μου χάρισαν ένα ποδήλατο και μ’ αυτό κάνω βόλτες σ’ όλο το σώμα του παππού. Το σώμα του παππού είναι μια τεράστια πόλη γεμάτη παιχνίδια, γέφυρες, σπηλιές, καταρράκτες και πάρκα με τσουλήθρες, κούνιες, τροχούς και τραμπολίνα! Κάθε μέρα μαζί με τα αδέρφια μου βγαίνουμε στους δρόμους με τα ποδήλατά μας για να φτάσουμε σε όλα τα πάρκα. Στην αρχή οι δρόμοι είναι πολύ μεγάλοι και μαζί μας ταξιδεύουν μηχανές, αυτοκίνητα, φορτηγά ακόμα και νταλίκες αλλά όταν φτάσουμε στο πάρκο οι δρόμοι γίνονται στενοί και μικροί, ίσα ίσα που χωράμε να μπούμε μέσα. Αυτό όμως δε μας εμποδίζει, κάθε άλλο! Μόλις μας βλέπει ο υπεύθυνος του πάρκου μας φωνάζει με χαρά «εεε εσείς τα κόκκινα μικρά πλασματάκια ελάτε! Περάστε μέσα να παίξετεεεεε! Περάστεεε, φέρτε και τα αδέρφια σας, όσο πιο πολλά τόσο πιο καλά!». Και εμείς για αντάλλαγμα αφήνουμε στο πάρκο το πουγκί που μας έδωσε η μαμά που έχει μέσα τροφή και αέρα για να κρατάει το πάρκο ζωντανό και καθαρό και τον υπεύθυνο χορτάτο. Η μαμά λέει πως αν ξεχάσουμε ποτέ το πουγκί με την τροφή και τον αέρα τότε το πάρκο θα ερημώσει, θα καταστραφεί και στο τέλος θα κλείσει για πάντα.
Τελευταία αργούμε όλο και περισσότερο να φτάσουμε στο πάρκο. Η κίνηση στους δρόμους έχει αυξηθεί πολύ και η κατάσταση έχει γίνει απελπιστική. Οι δρόμοι πλέον δεν είναι καθαροί σαν άλλοτε. Από την ημέρα που ξεκίνησαν τα ζαχαρωτά να κυκλοφορούν μαζί μας όλα άλλαξαν. Κάνουν ζημίες και προκαλούν καταστροφές στους δρόμους με αποτέλεσμα εμείς να μην μπορούμε να φτάσουμε γρήγορα στα πάρκα. Πετούν στο δρόμο άδειες σακούλες από πατατάκια, χαρτιά από σοκο λάτες, συσκευασίες από μπισκότα, κουτάκια αναψυκτικών και δίσκους από γλυκά. Γράφουν στα διαζώματα και λερώνουν τους τοίχους με τα γεμάτα σοκολάτες βρώμικα χέρια τους, ενώ πολλές φορές κολλάνε επάνω μας σαν βδέλλες και εμείς αναγκαζόμαστε όπου πάμε να τους κουβαλάμε μαζί μας. Αλλά αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο είναι όταν πιάνουν κουβέντα μεταξύ τους στην μέση του δρόμου αδιαφορώντας για την κυκλοφοριακή συμφόρηση που προκαλούν.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά! Κάθε μέρα κάνουν πορεία τα χοληστερινάκια. Πρόκειται για μικρά κίτρινα ανθρωπάκια με κοντά ποδαράκια, κοιλίτσα και μάγουλα τα οποία στο ένα χέρι κρατάνε πάντα ένα λουκάνικο και στο άλλο μια χούφτα πατάτες τηγανιτές ενώ στη πλάτη τους έχουν κόλλα. Διαμαρτύρονται γιατί θέλουν να μπαίνουνε και αυτά στο πάρκο για παιχνίδι αλλά δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στον υπεύθυνο όπως εμείς που κρατάμε το πουγκί μας. Έτσι ο υπεύθυνος τους αφήνει απέξω και αυτά μόλις ακουμπήσουνε την πλάτη τους στον τοίχο κολλάνε και μετά δεν μπορούνε να φύγουνε. Αρχικά υπήρχαν παντού κολλημένοι και διάσπαρτοι εδώ και εκεί όμως στην συνέχεια έγιναν τόσοι πολλοί που άρχισαν να κολλάει ο ένας επάνω στον άλλο, ώσπου στο τέλος αυτός ο μεγάλος δρόμος που κάποτε εξυπηρετούσε νταλίκες και φορτηγά έκλεισε τόσο πολύ που σήμερα μοιάζει με συνοικιακό σοκάκι.
Ο υπεύθυνος του πάρκου για να μας βοηθήσει να φτάσουμε στον προορισμό μας και να του πάρουμε το πουγκί με την τροφή και τον αέρα, πήρε το πιεστικό και ξεκίνησε να σπρώχνει με δύναμη ότι σκουπίδι και κολλημένα χοληστερινάκια υπήρχαν στο δρόμο. Και τα κατάφερε! Ο δρόμος καθάρισε και άνοιξε πάλι! Όμως όλα αυτά τα σκουπίδια που παράσυρε η πίεση του νερού φρακάρανε το πιο μικρό δρομάκι της πόλης! Το δρομάκι που οδηγεί στο πάρκο της καρδιάς! Και τώρα εμείς δεν μπορούμε να φτάσουμε στο πάρκο της καρδιάς. Δεν μπορούμε να δώσουμε το πουγκί μας με την τροφή και τον αέρα στο υπεύθυνο και φοβάμαι ότι το πάρκο θα ερημωθεί, θα καταστραφεί και θα κλείσει. Κάτι ακούγεται ότι ξεκίνησαν εργάτες με μπουλτόζες, κασμάδες και φτυάρια και προσπαθούν να ανοίξουν ένα άλλο δρομάκι από γύρω όπου θα οδηγεί εκ’ νέου στο πάρκο της καρδιάς. Ελπίζω να τα καταφέρουνε γιατί ο υπεύθυνος είναι πολύ καλός άνθρωπος και εγώ θέλω να του πάω την τροφή του και τον αέρα του. Ας κάνουν όμως λίγο γρήγορα οι εργάτες γιατί αρχίζω να νυστάζω… μουδιάζουν τα πόδια μου… έχω μια ζάλη… πονάει το κεφάλι μου… και δεν θέλω να πάω από τώρα για ύπνο!
Ξεκίνησε με προορισμό τα παιδιά μου αλλά τελικά θα το αφιερώσω στον παππού…
