Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Η βία ως μορφή έκφρασης

ΔΗΜΟΦΙΛΗ

panagiotis dimitriadis edited
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ

Είναι άξιον απορίας, το γεγονός ότι μια κοινωνία, που έχει μετατραπεί σταδιακά σε ένα βίαιο οικοδόμημα, εντυπωσιάζεται και προβληματίζεται με τις δολοφονίες λόγω φύλου και εθνικότητας. Είναι γνωστό πως μέχρι πρότινος τα εγκλήματα οφείλονταν σε ανθρώπους, τους οποίους η κοινωνία έκρινε πως έφεραν- ίσως και ορθώς, ορισμένα ψυχικά προβλήματα, ή άτομα των οποίων η προσωπικότητα έχει σμιλευτεί με οδηγό την παρανομία, δηλαδή έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει σε ένα ευρύτερο περιβάλλον παρανομίας. Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα, λόγω της λεγόμενης κρίσης των αξιών και απουσίας ενός πολιτικού διακυβεύματος, η κοινωνία οδηγείται σε μια βίαιη πραγματικότητα, μια βίαιη καθημερινότητα.

Ως κρίση αξιών, στο εν λόγω άρθρο, προσδιορίζεται ο μηδενισμός της αξίας του ανθρώπου και η καθιέρωση μιας σκληρής και παντελώς επιφανειακής ταυτότητας η οποία δεν ορίζει τον πλουραλισμό της κοινωνίας. Ως εκ τούτου, η κρίσει αξιών έχει στόχο τη δημιουργία στρατοπέδων και συνόρων. Στη σημερινή κοινωνία το διαφορετικό έπαψε να εντυπωσιάζει και να γίνεται πεδίο διαλόγου, καθώς έχει μετατραπεί σε πεδίο σύγκρουσης με καδρόνια και μολότοφ. Όταν λοιπόν ο άνθρωπος έχει πάψει να σκέφτεται τον άνθρωπο ως άνθρωπο, ως έμβιο ον, ως βιολογικό μέλος της κοινωνίας, και τον βλέπει είτε αποκλειστικά ως μέλος μιας συγκεκριμένης ομάδας, είτε ως άνθρωπο κωδικοποιημένο, ως μέρος δηλαδή μιας αριθμημένης και θεματικά προσδιορισμένης συλλογής, τότε η βία και το έγκλημα, απενοχοποιούνται.

Επομένως όταν κάποιος βιάζει μια κοπέλα, σκοτώνει έναν Αλβανό κ.λπ., δε σκοτώνει απλώς έναν άνθρωπο, Μαρία ή Στέλιο, αλλά σκοτώνει τη γυναίκα που ίσως να ντύθηκε διαφορετικά, και τον Αλβανό ο οποίος ανήκει σε αυτήν την εθνική ομάδα. Στο σημείο αυτό, ανήκει και το δεύτερο ζητούμενο το οποίο πραγματεύεται το άρθρο, αυτό του πολιτικού διακυβεύματος. Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα η πολιτική ατζέντα έχει αλλάξει, με τη σημερινή κυβέρνηση να κερδίζει σε θεωρητικό επίπεδο τη μάχη της πολιτικής αντιπαράθεσης μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αναδύεται πολιτικά ένα νέο ζητούμενο, αυτό της αντιπαράθεσης επί των εθνικών ζητημάτων.

Η πολιτική ατζέντα δεν άλλαξε λόγω επιτυχίας κάποιας κυβέρνησης, ή κάποιου κόμματος στην προηγούμενη αντιπαράθεση, μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αλλά λόγω της αποτυχίας όλων των κομμάτων που κυβέρνησαν, να επιβάλλουν τα όσα προ εκλογικά ανακοίνωσαν. Στην αντιπαράθεση αυτή, ωστόσο, επικράτησε η σημερινή κυβέρνηση, η οποία ολοκλήρωσε, επικοινωνιακά τουλάχιστον, το δίπολο αυτό. Από το σημείο αυτό και έπειτα, έχοντας κατά νου μια οκταετία περίπου βαθιάς οικονομικής ύφεσης, η οποία οδήγησε χιλιάδες πολίτες στην αυτοχειρία και άλλους σε ψυχιατρικές κλινικές, τα πράγματα άλλαξαν για ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο. Μετατοπιζόμενη η πολιτική αντιπαράθεση σε εθνικά ζητήματα, με μια κοινωνία αξιακά εξουθενωμένη, έχοντας βιώσει βανδαλισμούς, καταστροφές, αυτοχειρίες, μετανάστευση, ανεργία κλπ, δημιούργησε ένα εκρηκτικό μείγμα βιαιότητας.

Ούτως ή άλλως, οι άνθρωποι έχουν μάθει να ταυτοποιούν πρόσωπα και ταυτότητες που ίσως να μη χαρακτηρίζουν το ίδιο το άτομο, αλλά στο πρόσωπό του να προσπαθούν να εκδικηθούν και να χτυπήσουν, την ταυτότητα και όχι το ίδιο το άτομο. Οι πολιτικοί, υποβιβάζοντας συχνά τον δημόσιο διάλογο και προσβάλλοντας ο ένας τον άλλο, δίνουν το παράδειγμα για την κοινωνία του αύριο. Οι επιφανείς άρχοντες του τόπου, είναι εκείνοι οι οποίοι θα βρίζουν καλύτερα, θα προσβάλλουν καλύτερα και αν χρειαστεί θα χειροδικήσουν. Οι πολιτικοί λένε είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, ενώ αυτούς που βρίζει η κοινωνία σήμερα αυτούς θα επιλέξει αύριο να την εκπροσωπήσουν και να είναι υπόδειγμά της. Επομένως τα κρούσματα βίας, ιδιαιτέρως μέσα στο 2018, ερμηνεύονται τίνι τρόπω, όμως σε καμία περίπτωση δε δικαιολογούνται.

Στην επόμενη μέρα, η κοινωνία θα βρεθεί τόσο απέναντι από μια οθόνη, όσο και απέναντι από μία κάλπη. Στα χέρια της κοινωνίας είναι επί της ουσίας το πώς επιλέγει να ζει, βάσει του: «Ό,τι επιλέγουμε είναι εκείνο το οποίο μας καθορίζει και τελικά γίνεται βίωμά μας». Μια κοινωνία γαλουχημένη με reality πάσης φύσεως και δήθεν ουσιαστικούς διαλόγους σε παράθυρα τηλεόρασης, από ανθρώπους, ως επί το πλείστον, χαμηλού επιπέδου, είναι καταδικασμένη να νοσεί από τη βιαιότητα και την απανθρωπιά που συνεχώς θα ανακυκλώνονται. Ωστόσο, όσο υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται με τον ‘άνθρωπο’, βοηθώντας τα άτομα με αναπηρία, κάνοντας επίσκεψη τον ασθενή στο νοσοκομείο και τον δολοφόνο στη φυλακή, αγκαλιάζοντας τον τοξικομανή, αυτή η κοινωνία θα έχει ελπίδα.

Η βία δεν προέρχεται από τίποτα άλλο πέραν από το ότι χάθηκε η ανθρωπιά, ότι χάθηκε η έννοια του διπλανού και γενικά στο γεγονός πως έσπασαν οι κρίκοι της μέριμνας και της αλληλεγγύης στην αλυσίδα της κοινωνίας μας. Την επόμενη μέρα, ψάξτε τους οραματιστές, εκείνους που αγκαλιάζουν τους ανθρώπους και βρίσκονται δίπλα τους έμπρακτα και όχι εκείνους που θα βρίσουν καλύτερα, θα προσβάλλουν τον άλλον ή θα παρακινήσουν άλλους να επιτεθούν σε κάποιον. Εμείς αλλάζουμε την κοινωνία!

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ