Η οικονομική πολιτική της κρίσης, ή μάλλον η λαϊκίστικη αντίληψη για την αντιμετώπισή της, δημιούργησε μια νέα κοινωνική τάξη: τους επιδοματίες. Είναι όσοι έχουν την πολυτέλεια να επωφελούνται από μια σειρά επιδομάτων πρόνοιας που επινόησαν οι οικονομικοί φωστήρες για να ανακουφίσουν, υποτίθεται, τους ασθενέστερους οικονομικά πολίτες. Επίδομα στέγης, θέρμανσης, πρόνοιας, κοινωνικό μέρισμα, επιδοτούμενο ηλεκτρικό ρεύμα και πάει λέγοντας. Συμπληρώνεται με συσσίτια στα σχολεία, κοινωνικά παντοπωλεία για δωρεάν διανομή τροφίμων, κοινωνικά φαρμακεία. Μια σειρά ευφάνταστες παροχές, επιλογή διαχείρισης της φτώχειας, αντί της ανάπτυξης που θα εξαφάνιζε τη φτώχεια. Αλλά και τρόπος ψηφοθηρικής αιχμαλωσίας ανθρώπων που έχουν πραγματικά ανάγκη. Και βέβαια, είναι υποχρέωση μιας δομημένης διοίκησης (προσοχή, όχι κράτος) όπως και ολόκληρης της κοινωνίας να είναι στο πλευρό αυτών που έχουν ανάγκη. Όμως, η αρχική λογική είναι λάθος, αφού είναι εντελώς αντίθετη με τη σοφή κινέζικη παροιμία: “Αν είσαι φίλος, μην μου δίνεις ψάρια να τρώω, μάθε με να ψαρεύω”. Αλλά ακόμη και η διαδικασία ένταξης στις λίστες των ωφελούμενων είναι λάθος, αφού ευνοεί όσους έχουν πρόσβαση στη φοροδιαφυγή και επιπλέον είναι ένα επιπλέον κίνητρο φοροδιαφυγής. Σε αποτέλεσμα, για άλλη μια φορά η διοίκηση αδικεί και τιμωρεί όσους, από ανάγκη ή επιλογή, δεν έχει σημασία, είναι συνεπείς, δηλώνουν στην εφορία όλα τα εισοδήματά τους και πληρώνουν υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές και ευνοεί προκλητικά αυτούς που κρύβουν όσα μπορούν, άρα επιβαρύνουν διπλά τους υπόλοιπους.
Και βέβαια, το θέμα μας θα έπρεπε να είναι ο λόγος που φτάσαμε στο σημείο ο μισός πληθυσμός να χρειάζεται επιδόματα για να επιβιώσει. Αλλά αυτή η στήλη είναι πολύ μικρή για να το χωρέσει.
