Διαδηλωτές μετρημένοι στο ένα χέρι που κλείνουν τους δρόμους, αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε διαβάσεις πεζών, πεζοί που διασχίζουν τους δρόμους όπως να ναι, μηχανάκια που κινούνται πάνω στα πεζοδρόμια, ρομά που παίρνει ο καθένας ένα χωνί και διαλαλεί πατάτες και κομπόστες και ένας σωρός από συνήθειες της καθημερινότητας που η κάθε μια από μόνη της δοκιμάζει το νευρικό μας σύστημα και όλες μαζί το εξοντώνουν, είναι τα στοιχεία που ορίζουν τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Όπου η έννοια της ελευθερίας έχει ξεχειλώσει τόσο που, θεωρείται αυτονόητο δικαίωμα του καθενός η παραβίαση των δικαιωμάτων των άλλων. Δυστυχώς, αν κοινωνία θεωρείται ένα σύνολο συνειδητών ανθρώπων που μπορούν να συμβιώσουν αρμονικά, σέβονται ο καθένας τις ανάγκες και τις επιθυμίες του άλλου και μπορούν να συνεργαστούν όλοι μαζί για έναν κοινό σκοπό, χάσαμε για μια ακόμη φορά. Γιατί η σύγχρονη ελληνική κοινωνία, στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ένα σύνολο ατομικών απαιτήσεων που προσπαθούν να επιβληθούν στις απαιτήσεις των άλλων. Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς μια τηλεοπτική συζήτηση για να διαπιστώσει ότι πρόκειται για έναν διάλογο κωφών, αφού κανείς δεν ακούει για να απαντήσει με επιχειρήματα, αλλά χρησιμοποιεί ηχητική βία για να κερδίσει τις εντυπώσεις στην αρένα.
Και, αν επιβιώσαμε μέχρι τώρα χάρη στην πολιτισμική μας ομοιογένεια, θα είναι πολύ δύσκολο να συνεχίσουμε τώρα που η χώρα μας μεταμορφώνεται -με τη θέλησή μας ή όχι, δεν έχει σημασία- σε πολυπολιτισμική και μάλιστα με ρυθμούς που επιβάλλουν άμεση προσαρμογή στις συνθήκες που διαμορφώνονται.
Ελευθερία, όχι αναρχία ήταν η θεωρία του μεγάλου άγγλου παιδαγωγού Ο΄Νηλ, σχεδόν έναν αιώνα πριν μένει σε μας να κάνουμε αυτήν την θεωρία πράξη.
