Βανδαλισμός ή επανάσταση;

Λένε πως ο τρόπος συμπεριφοράς προς τους δημόσιους χώρους καταδεικνύει και το επίπεδο πολιτισμού μιας χώρας. Αν ισχύει αυτός ο κανόνας, δυστυχώς χάσαμε για άλλη μια φορά. Γιατί, πέρα από τον γνωστό βερμπαλισμό περί της ιστορίας και του πολιτισμού των προγόνων μας -και για τα οποία οι περισσότεροι συμπολίτες μας δεν έχουν ιδέα- ο τρόπος που ο νεοέλληνας αντιμετωπίζει οτιδήποτε δεν υπάγεται στην ατομική του ιδιοκτησία, δείχνει πώς από τον πολιτισμό των προγόνων περάσαμε στη βαρβαρότητα των επιγόνων. Αρκεί μια βόλτα στους δρόμους οποιασδήποτε ελληνικής πόλης για να ζήσει κανείς την απόλυτη ασκήμια που επιβάλλουν οι βανδαλισμοί στο έτσι κι αλλιώς άσκημα δομημένο αστικό τοπίο. Έκφραση μιας ιδιότυπης μορφής επανάστασης ο βανδαλισμός ακόμη και χρηστικών αντικειμένων, ή και των ελάχιστων φιλότιμων προσπαθειών αισθητικής αναβάθμισης, αποτελεί μέρος μιας παγιωμένης ιδεοληψίας περί ανατροπής του κατεστημένου μέσω της καταστροφής. Παγκάκια και στέγαστρα λεωφορείων, τοίχοι, βιτρίνες και αγάλματα, κάποια στιγμή ακόμη και το πανέμορφο φεγγάρι στην παραλία της Θεσσαλονίκης, είναι τα συνήθη θύματα του μίσους μιας περιθωριακής κοινωνίας που δεν τα έχει καλά πρώτα με τον εαυτό της και προσπαθεί να λύσει κάθε συνέχεια με το παρελθόν και την ιστορία της. Τόσο η δράση των καταστροφέων όσο και η αδράνεια των υπόλοιπων, που με την παθητική τους αποδοχή νομιμοποιούν την ανομία, έχουν αντίκρυσμα που αφορά το σύνολο της κοινωνίας και έτσι θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται. Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, για παράδειγμα, ξοδεύει το 12% του προϋπολογισμού του για επισκευές από βανδαλισμούς και ακριβώς το μισό για έρευνα. Αντίστοιχα τεράστια είναι τα ποσά που ξοδεύονται για κάθε λογής επισκευές και αποκαταστάσεις στην κοινόχρηστη περιουσία. Και οι συνέπειες ξεπερνούν, δυστυχώς, την όποια οικονομική επιβάρυνση.