H ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των πανελλαδικών εξετάσεων για άλλη μια χρονιά έκλεισε έναν κύκλο και άνοιξε έναν νέο για όσους συμμετείχαν, ανεξάρτητα από το αν μπήκαν σε κάποια σχολή ή όχι. Μια διαδικασία που σε όλες τις χώρες είναι απλή ρουτίνα, στη χώρα μας έχει αναδειχθεί σε μείζον θέμα, όντας μια ακόμη στρέβλωση της νεοελληνικής κοινωνία, αφού η εισαγωγή σε κάποια σχολή είναι αυτοσκοπός και κριτήριο επιτυχίας ή αποτυχίας. Χρόνια εντατικής προετοιμασίας, χρόνος χαμένος σε αφομοίωση ανούσιων γνώσεων, με τους γονείς να ξοδεύουν χρήματα που δεν έχουν (ας είναι καλά η δωρεάν παιδεία) σε φροντιστήρια και αφορολόγητα ιδιαίτερα και με μαθητές και γονείς να ξενυχτούν στο διάβασμα και να αγωνιούν για το αποτέλεσμα.
Με όλα αυτά δε θέλω να υποτιμήσω τον κόπο των παιδιών που συμμετέχουν – το αντίθετο! Είναι μεγάλος ο κόπος και σκληρή η προσπάθειά τους, με κόστος ακόμη και εφηβικές ζωές σε κάποιες περιπτώσεις. Θέλω να αναφερθώ στον παραλογισμό ενός συστήματος που αντί να υπηρετεί μια διαδικασία ουσιαστικής μάθησης ταλαιπωρεί γονείς και μαθητές, πουλάει ψεύτικες ελπίδες για επαγγελματική και κοινωνική αποκατάσταση με σχολές που δεν έχουν σχέση με τη σύγχρονη παραγωγική διαδικασία, εξυπηρετεί κάθε είδους μικροσυμφέροντα και χαϊδεύει τις φιλοδοξίες του εκάστοτε υπουργού παιδείας που θεωρεί υποχρέωσή του να αλλάξει το σύστημα εισαγωγής με ένα παρόμοιο – αν όχι χειρότερο.
Αξίζουν διπλά συγχαρητήρια σε όλους τους υποψήφιους μαζί με ευχές για καλές σπουδές σε όσους πέρασαν και σωστές επιλογές σε όσους έμειναν απ’ έξω, με την υπενθύμιση πως τίποτε δεν κρίθηκε ακόμη για το μέλλον τους.
