Όταν οδηγείς σε έναν ορεινό δρόμο γεμάτο στροφές, έχεις δύο επιλογές. Η μία, να τα βάλεις με τον Θεό που έφτιαξε τα βουνά, τον εργολάβο που κατασκεύασε τον δρόμο ή το αυτοκίνητό σου που δεν στρίβει από μόνο του. Η άλλη να προσέχεις πώς οδηγείς ώστε να φτάσεις με ασφάλεια στον προορισμό σου. Είναι μια ίσως απλοϊκή σκέψη με αφορμή τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την πανδημία, τρομοκρατημένοι παράλληλοι από τον αριθμό των θυμάτων που αυξάνει καθημερινά.
Συνωμοσιολόγοι, πτυχιούχοι του fb και ιδεοληπτικοί κάθε απόχρωσης, αμφισβητούν επιστήμονες κύρους, παγκόσμιους οργανισμούς, ακόμη και την ύπαρξη θυμάτων, όσο και αν αυξάνουν καθημερινά και αρνούνται μάσκες, εμβόλια και κάθε μέτρο προστασίας, μεταθέτοντας αυθαίρετα την ευθύνη της προστασίας τους στον Θεό και την μεταφυσική. Θεωρία που, είναι επικίνδυνη γιατί προστιθέμενη στις δυσκολίες και τις αδυναμίες του συστήματος υγείας όχι απλά αυξάνει, αλλά πολλαπλασιάζει τον αριθμό των θυμάτων. Και βέβαια, η ατομική υπευθυνότητα δεν υποκαθιστά την ευθύνη του κράτους για την προστασία του πολίτη με κάθε μέσον, είναι όμως αναγκαία γιατί χωρίς την συνεργασία της κοινωνίας κανένα μέτρο δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά.
Όμως, ο πραγματικός κίνδυνος είναι στην επόμενη μέρα. Η άρνηση της ατομικής ευθύνης είναι μια ακραία αντιδημοκρατική αντίληψη. Γιατί όταν απαλλάσσεις τον πολίτη από την υποχρέωση να προστατέψει ο ίδιος τον εαυτό του στο βαθμό που μπορεί, είσαι ένα βήμα πριν την απόφαση να του απαγορέψεις να επιλέγει τον τρόπο που θα κυβερνηθεί και να του στερήσεις το δικαίωμα να παίρνει μόνος του τις μικρές ή μεγάλες αποφάσεις της ζωής του, εκχωρώντας τον ταυτόχρονα σε κάθε θρησκεία, σε κάθε καθεστώς, σε κάθε δικτάτορα και πατερούλη.
Καλή Ανάσταση
