Μα τι λέτε κύριε; 25 χρόνια είμαι στο πρωτόκολλο, δε ξέρω τη δουλειά μου; Είπε όλο καμάρι η υπάλληλος πίσω από το γκρι- μελαμίνη γραφείο κι η φωνή της έφερε περισσότερη θλίψη από καμπάνα της μεγάλης Παρασκευής. Δεν κατάφερα να προσδιορίσω τι ήταν χειρότερο. Τα είκοσι πέντε χρόνια στο ίδιο μίζερο γραφείο ή η περηφάνια που είχε ο λόγος της, που απέκλειε αυτόματα κάθε ενδεχόμενο να προβληματίστηκε έστω και μία φορά στη ζωή της για τη ζωή της. Είκοσι πέντε χρόνια. Χαμένα κάτω από σφραγίδες, αρκτικόλεξα ΚΒΣ που έγινε ΚΦΑΣ, χειρόγραφα βιβλία κάποτε και τώρα ηλεκτρονικοί υπολογιστές, εγκυκλίους, αποφάσεις, αιτήσεις και έγγραφα ασήμαντα έτσι κι αλλιώς, που ο χρόνος τα έθαψε στην ανυπαρξία. Γύρω συνέβαινε η ζωή. Οι εποχές διαδέχονταν η μία την άλλη, τα δέντρα άνθιζαν και φυλλοβολούσαν, οι άνθρωποι γεννιόντουσαν, μεγάλωναν, ερωτεύονταν, χώριζαν γιόρταζαν ή πενθούσαν, ρουφούσαν στιγμές κι έφτιαχναν αιωνιότητες. Όμως, αυτή εκεί. Στην ίδια θέση, στο πρωτόκολλο, να καμαρώνει για τη δουλειά στο δημόσιο (την πήρε με μέσον; Με ΑΣΕΠ; Τι σημασία έχει πια), με το μισθό να πέφτει βρέξει-χιονίσει, να βαράει σφραγίδες να αρχειοθετεί το τίποτε και να μετράει τα συντάξιμα για να συνεχίσει και από το σπίτι με την ησυχία της αυτό που έμαθε καλά τόσα χρόνια: Το τίποτε.
έμαθε καλά τόσα χρόνια: Το τίποτε. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω δύο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτούς που αντιμετωπίζουν τη ζωή τους σα διεκπεραίωση πρωτοκόλλου, αρχειοθετούν τις μέρες τους σε ντοσιέ και σκονισμένα ράφια, έχουν πάντα αιτήματα αλλά ποτέ επιθυμίες και μετατρέπουν τη δημιουργία σε τίποτε. Κι αυτούς που έχουν μέσα τους ζωή, τη χαίρονται και την μοιράζονται εμπνέουν και εμπνέονται, ζουν δυνατά κάθε στιγμή και μετατρέπουν ακόμη και το τίποτε σε δημιουργία.
Καλό καλοκαίρι σε όλους!
