Καθώς το καλοκαίρι ξένοιαστο και ζεστό πέρασε, μαζί με αυτό πέρασαν και πολλοί ανεπιθύμητοι φίλοι γευματίζοντας επάνω στους αγαπημένους μας τετράποδους φίλους! Και φυσικά, ο λόγος γίνεται για τις σκνίπες. Οι μήνες του Νοεμβρίου και Δεκεμβρίου είναι οι μήνες του προληπτικού ελέγχου για τη νόσο της Λεϊσμανίωσης σε όλoυς τους σκύλους άνω των 6 μηνών.
Η Λεϊσμανίωση («Καλα-αζάρ»), είναι ένα παρασιτικό λοιμώδες νόσημα το οποίο είναι πολύ συχνό στην Ελλάδα (ιδιαίτερα στην Β. Ελλάδα) αλλά και σε όλες τις Μεσογειακές χώρες. Η μετάδοση γίνεται από σκύλο σε σκύλο μέσω μολυσμένης θηλυκής σκνίπας. Από τη στιγμή που θα μολυνθεί ένας σκύλος, η λοίμωξη μπορεί να παραμείνει ασυμπτωματική από μήνες έως και χρόνια πριν από την εκδήλωση των συμπτωμάτων. Η πλειονότητα των σκύλων που εκτίθενται στο παράσιτο δεν αναπτύσσουν κλινική λεϊσμανίωση. Μερικοί σκύλοι ενδέχεται να εξαλείψουν πλήρως το παράσιτο, ενώ ένας σημαντικός αριθμός σκύλων θα παραμείνουν υποκλινικοί, οι οποίοι όμως αποτελούν μεγάλη πηγή μόλυνσης για τις σκνίπες.
Τα κυριότερα συμπτώματα της νόσου που θα πρέπει να μας χτυπήσουν το «καμπανάκι» ότι κάτι συμβαίνει στον αγαπημένο μας φίλο είναι τα εξής: προοδευτική απώλεια σωματικού βαρούς (παρά τη φυσιολογική όρεξη του ζώου), κατανάλωση μεγάλης ποσότητας νερού και αυξημένη ούρηση, δερματίτιδα με φολίδες (πιτυρίδα) και εστίες αλωπεκίας (στο πρόσωπο, στα πτερύγια των αυτιών, περιοφθαλμικά, στη μύτη), έλκη στο στόμα (δύσοσμη αναπνοή), ονυχομεγαλία, βήχας, πταρμός, επίσταξη (αιμορραγία από τη μύτη), εμετός, διάρροια, χωλότητα και διογκωμένες αρθρώσεις και λεμφαδένες. Ένας σκύλος με λεϊσμανίωση μπορεί να καταλήξει κατά κύριο λόγο λόγω νεφρικής ανεπάρκειας.
Η διάγνωση στηρίζεται στην κλινική εικόνα του ζώου και επιβεβαιώνεται με τις εργαστηριακές εξετάσεις (γενική αίματος, βιοχημικές εξετάσεις – έλεγχος νεφρικής και ηπατικής λειτουργίας και ορολογική εξέταση τίτλου αντισωμάτων της νόσου). Η θεραπεία βασίζεται στη χρήση λεϊσμανιοστατικών και λεϊσμανιοκτόνων φαρμάκων. Τα αποτελέσματα είναι πιο αισιόδοξα όταν η θεραπεία ξεκινήσει στα αρχικά στάδια της νόσου γιατί δυστυχώς θεραπεία ουσιαστική δεν υπάρχει. Η θεραπεία μειώνει τη σοβαρότητα της νόσου, όμως ο σκύλος σχεδόν πάντα παραμένει φορέας.
Τα μέτρα πρόληψης που έχουμε στη διάθεση μας σήμερα είναι τα εξής: εντομοαπωθητικά (σπρέυ, αμπούλες, περιλαίμια), φύλαξη ζώων μέσα στο σπίτι το ξημέρωμα και το σούρουπο, προληπτικός αιματολογικός έλεγχος κάθε Νοέμβρη και Μάρτιο. Ένα νέο επίπεδο προστασίας τα τελευταία χρόνια είναι τα εμβόλια κατά της Λεϊσμανίωσης τα οποία όμως δεν προφυλάσσουν από την μόλυνση, απλά μειώνουν την πιθανότητα να εμφανίσει κλινικά συμπτώματα ο σκύλος.
Για λεπτομέρειες, ρωτήστε τον κτηνίατρό σας!
