Στις µέρες µας ακούµε συχνά για βίαιες εκδηλώσεις: καυγάδες, εξυβρίσεις, κακοποιήσεις, εκφοβισµό… Κοινός παρονοµαστής των παραπάνω είναι η ανάγκη του επιτιθέµενου να υπερισχύσει έναντι των άλλων.
Ο άνθρωπος που φτάνει στο σηµείο να έχει την ανάγκη να υπερισχύσει είναι συνήθως ανασφαλής, φοβισµένος και κάποιες φορές και ο ίδιος κακοποιηµένος. ∆εν αντέχει το τραύµα του και έτσι το «ακουµπάει» στον συνάνθρωπό του για να νιώσει κάπως καλύτερα. Για λίγο όµως. Κάποια στιγµή ξαναεπιτίθεται σε όποιον του σταθεί εµπόδιο ή του θυµίσει την ανεπάρκειά του. Επιτίθεται γιατί δεν έχει τις λέξεις να εκφράσει την επιθυµία του, έχει µόνο την ανεπεξέργαστη δύναµή του.. Ένα συχνό φαινόµενο είναι και ο σχολικός εκφοβισµός.
Το παιδί που εκφοβίζει ένα άλλο παιδί είναι κακοποιηµένο και φοβισµένο και επειδή δεν το αντέχει µεταθέτει το τραύµα του σε ένα άλλο παιδί για να απαλύνει τον δικό του πόνο….
Αλήθεια, τι είναι η βία; Όλοι γεννιόµαστε µε ένα πρωτόγονο δυναµικό – υλικό. Αυτό µε τη διαπαιδαγώγηση µετουσιώνεται, δοµείται, γίνεται γνώση, µετατρέπεται σε λέξεις και δηµιουργία. Όταν λείπει η διαπαιδαγώγηση που βοηθά στο να µετουσιωθεί η ενόρµηση σε γνώση και λέξεις, παραµένει ως βία… παραµένει ως ένας πρωτόγονος τρόπος έκφρασης που µάλιστα έχει σκοπό να επιβληθεί… Πρόκειται για ανασφαλείς, αδύναµους συνανθρώπους µας που µε τη βία απαιτούν να τους ακούσουµε… να ακούσουµε τον κακοποιηµένο τους πυρήνα.
Οι βίαιες εκδηλώσεις εµφανίζονται συχνότερα σε οµάδες που συνυπάρχουν για αρκετό καιρό µαζί γιατί σε αυτή την περίπτωση υπάρχει ο χρόνος να καθρεφτιστεί το πρόβληµα του θύτη µέσα από τους άλλους… και τότε επιτίθεται γιατί οι άλλοι του θυµίζουν την ανεπάρκειά του.
Η εικονική πραγµατικότητα των ηµερών µας -κινητά και διαδίκτυο- πυροδοτούν ακόµη περισσότερο τις βίαιες συµπεριφορές των ατόµων µε αδυναµία έκφρασης. Αυτό συµβαίνει γιατί αυτή δεν αποτελεί τον κατάλληλο ζωτικό µας χώρο. Έτσι αρρωσταίνουµε, γινόµαστε συναισθηµατικά ανάπηροι µε αποτέλεσµα να εκφραζόµαστε αδόµητα και βίαια, χωρίς λέξεις.
Ο άνθρωπος για να µετουσιωθεί, να δηµιουργήσει και να ωριµάσει ψυχοσυναισθηµατικά χρειάζεται τις λέξεις, τα συναισθήµατα, την έκφραση, δηλαδή ό’ τι συνιστά ζωτικό χώρο.
Μιλήστε µε τον διπλανό σας, ακούστε τον, διαβάστε βιβλία… εξάλλου µόνο µέσα από τη συναναστροφή µε τους άλλους γνωρίζουµε καλύτερα και τον εαυτό µας. Ας σκύψουµε και ας αφουγκραστούµε τον άνθρωπο που φέρει τη βίαιη συµπεριφορά διότι φέρουµε και εµείς λίγο από εκείνον και είµαστε µάλιστα και συνυπεύθυνοι. Αυτός που αρνείται να «ακούσει» είναι αυτός που πιστεύει ότι η βία δεν τον αφορά. Μας αφορά όλους διότι όλοι έχουµε ψήγµατα αυτής…
Καλές γιορτές να έχουµε… µε συναίσθηµα και λίγο περισσότερο νοιάξιµο για τον συνάνθρωπό µας…
