Από τότε που θυµάµαι τον εαυτό µου, µέχρι και σήµερα, είχα πάντα την απορία του λόγου ύπαρξης της πρόθεσης “αντί”. Το προσωνύµιο αυτό που χαρακτηρίζει κάτι / κάποιον όχι λόγω των στοιχείων της ταυτότητας του, αλλά από τι διαφέρει και από τι κρατάει θέση αντίθετη. Όλοι όσοι πιστεύουµε στα ιδανικά της ∆ηµοκρατίας σίγουρα επιζητούµε την πολυφωνία, µε τρόπο όµως που αυτή οφείλει να φέρει ένα από κοινού αποτέλεσµα. Ο εφησυχασµός του αντί, είναι ο τρόπος µε τον οποίο ο φορέας του τίτλου αρκείται απλά στο να θέτει µια διαφωνία δυσκολεύοντας το έργο που θα πρέπει να εκτελεστεί, από το οποίο βέβαια είναι άµοιρος ευθυνών.
Ένα ακόµα γνώρισµα του επιθέτου αντί, είναι ότι υποβαθµίζει την αξία της λέξης στην οποία µπαίνει. Μία πρόθεση που έχει σκοπό να αφαιρεί. Γιατί να υπάρχει αντισταθµάρχης, αντιπρόεδρος, αντιπολίτευση εαν οι αντίστοιχοι κάνουν σωστά τη δουλειά τους; Γιατί να ονοµάζεται κάποιος αντι-∆ηµοκρατικός ή αντι-Βασιλικός εάν αυτές οι έννοιες δεν έχουν ανάγκη αντικατάστασης; Και αν εν τέλει έχουν την ανάγκη, γιατί να µην υπάρχει ολοκληρωµένη αντιπρόταση που θα την ονοµάζει και θα ονοµάζεται ώστε να προτείνει το “καινούριο”.
Αυτό που είχε πάντα ανάγκη η ανθρωπότητα, είναι αυτό που η νέα εποχή προστάζει. Η πρόθεση “συν”, συνδυάζει όλα τα ευτοπικά ιδανικά και συνθέτει έναν σύνθετο αλλά συνάµα όµορφο καινούριο κόσµο. Θα µπορούσαµε να συνδιαµορφώσουµε µια κοινωνία, συζητώντας. Έτσι θα συµφωνούσαµε συνορίζοντας το κοινό καλό. Ήρθε η ώρα να συν – χωρέσουµε το διαφορετικό χωρίς να κρύβουµε σκοπιµότητες.
Η φύση µας δεν είναι αλάνθαστη, και δυστυχώς πολλά από αυτά τα λάθη τα έχουµε αποδεχτεί και τα εφαρµόζουµε στην καθηµερινότητα ως τρόπο ζωής. Υπαίτιοι σίγουρα δεν είµαστε όλοι για όλα, και σίγουρα ευθύνη δεν φέρουν τα παιδιά που τα διδάσκουµε αυτόν τον τρόπο συνύπαρξης. Θα έχουµε όλοι ευθύνη, άµα επαναλαµβάνουµε ένα λάθος δυο φορές, άµα δεν ψάχνουµε τρόπο να εξελιχθούµε και να µάθουµε από τα µικρά και τα µεγάλα σφάλµατα.
Γιατί αν δεν µάθουµε τίποτα, ο επόµενος κόσµος θα είναι ίδιος µε αυτόν.
